SUMO is hot!

Die middag hebben we wat door Yanagawa gewandeld. De afgelopen maand is het Girls Festival daar geweest. De traditie is dat moeders voor hun (eerste?) dochter kleine poppen maken van stof en/of keramiek. Overal in de stad waar een roze vlag hangt (in winkels, hotels, huizen en op straat) staan poppen geëtaleerd met schitterende outfits aan en versieringen eromheen. We hebben verschillende displays bekeken. Het vinden van een restaurant was hier moeilijk. Yanagawa is erg gericht op dagjesmensen. Hierdoor zijn restaurants voor de lunch wel open, maar ’s avonds dicht (we denken tenminste dat dat de reden is?!). Verder wordt hier helemaal geen woord engels gesproken, doen ze niet aan de handige plaatjesmenu’s buiten het restaurant (zodat je een beetje weet wat ze hebben en wat het kost) en ze gebruiken niet onze cijfers voor de prijzen (wat ze bijna overal wel doen). Na anderhalf uur zoeken, toch maar ergens gaan zitten, in de hoop dat ze misschien een engels of plaatjes-menu hadden. Niet dus. Het personeel kon letterlijk geen woord engels. Hmmm… ik ben maar gewoon allerlei gerechten gaan opnoemen in het japans en we hebben uiteindelijk een schaal sashimi, een heerlijk grote bak salade en een aantal yakitori weten te bestellen. De volgende dag hebben we eerst het Ohana paleis met tuin bezocht. Ze hadden een mooi museum met engelse infobordjes. Onderweg hiernaartoe ontmoetten we een man die daar een winkeltje heeft en een beetje engels sprak. Hij heeft ons via een mooi weggetje naar het paleis geloodsd. Hierna hebben we de toeristische highlight van het stadje gedaan: een tochtje met een punterboot. We kwamen er zelf niet achter waar we kaartjes moesten kopen en waar we moest opstappen, dus op naar de tourist information. Geen Engelssprekende baliemedewerkers hier, maar met mijn beste japans kwamen we eruit. De mevrouw van de balie heeft een van de bootmaatschappijen gebeld. Vervolgens kwam er een busje voorrijden. Dit was het busje dat de bootsmannen van eindpunt terug naar beginpunt bracht en voor deze keer mochten wij meerijden. Hij stopte keurig bij het kaartjesloket (hadden we zelf nooit kunnen vinden, achterin een winkel ergens) en daar moesten we weer in een ander busje stappen (waarom, geen idee?!) en die bracht ons keurig naar ons bootje. Een erg mooi tochtje door de grachten, mooie bloesems overal en een leuke koffiestop onderweg. Daarna hebben we de specialiteit van de regio als lunch gegeten: unagi. Eel (paling of aal?) gestoomd op de rijst. ’s Middags hebben we drie shrines bezocht. ’s Avonds was een restaurant zoeken weer moeilijk. We kregen weer hulp van een japanner, maar er lagen volgens hem (van wat ik begreep, want hij sprak alleen japans) alleen maar hele dure restaurants in de buurt. Of we moesten ramen (chinese noodlesoep) willen? Prima. Allebei een bak ramen in een zeer ranzige tent, maar de buikjes waren weer (bijna) vol. Onderweg naar het hotel kwamen we langs een afhaal-okinomyaki tent (soort japanse pizza met allemaal groenten en vlees). Dat lustte Paultje nog wel, dus we hebben een zo’n ding mee het hotel ingesmokkeld. De volgende ochtend was de finale van het Girls Festival. Onze japanse vriend stond ons ’s ochtends op te wachten voor het hotel en bracht ons naar de plek, waar alle meisjes op mooi versierde bootjes vertrekken voor een boottocht. Er waren toespraken van belangrijke mensen (de burgemeester onder andere), een ceremonie van een shinto-priesteres, shamisen-muziek en waaierdansen. Vervolgens hebben we de bootjes te voet gevolgd tot het eindpunt. Hier hebben een bento (lunchbox) gehaald bij een tentje, die we langs de waterkant hebben opgegeten. Daarna volgende nog een lange reisdag naar Ise. Eerst met trein en metro naar Fukuoka Airport. De metro ging fout: we zijn in de verkeerde lijn gestapt. Een stel is speciaal voor ons uitgestapt om ons het goede perron te wijzen om weer terug te gaan en een ander stel nam ons vervolgens op sleeptouw op dat station. Vervolgens met een heel klein vliegtuigje (1 stewardess!) naar Nagoya en daarna nog met de trein naar Ise. Hier kwamen we om 21.00u. aan. Vandaag stond in het teken van het sumo toernooi. Eerst een ceremonie bij de Jingu Shrine Naikan. Het was super druk: een heel duur taxiritje door de file. We waren er rond 10.00u., de ceremonie begon pas om 11.00u. maar we hadden hierdoor wel goede plaatsen. En als het erg druk wordt, sluiten ze het gebied, dus daarvoor moet je binnen zijn. De ceremonie duurde welgeteld 5 minuten, dat hadden we niet helemaal verwacht. Daar hadden we dus een uur voor op onze kniën gezeten  . Toen even snel de shrine bekeken en daarna naar het hotel waar het toernooi werd gehouden in de achtertuin. We waren vrij laat dus er waren niet veel plaatsen meer, maar we werden al snel uitgenodigd om naast japanners op een tatamimat te gaan zitten. Eerst waren er oefenwedstrijden en wedstrijden van lange rangen. Daarna begon het toernooi met een openingsceremonie. Het spel is heel simpel eigenlijk. De winaar van ieder potje gaat door naar de volgende ronde. De favoriet en yokozuna (grote kampioen) Hakuho vloog eruit in de halve finale. De winnaar was Baruto, een Est, die net is gepromoveerd tot de ozeki-rang. Tussendoor was er steeds grote hysterie als de sumo-worstelaars rondliepen. Handtekeningenjagers en fotografen verdrongen zich, met name als Hakuho en Baruto zich lieten zien. ’s Middags hebben we wat rondgelopen in een wijkje met allemaal winkeltjes en net lekker gegeten in de buurt van het hotel. Morgen weer door!